«عمل» را در کمان «نیت» می گذاریم و آن را رها می کنیم. کمان نیت را با زور بازوی عشق می توانیم بکشیم، گاهی وقت ها این تیر آنقدر دور می رود که دیگر بر نمی گردد.
هواپیما را دیده اید که از روی زمین اوج می گیرد؟ هواپیما دوباره به زمین بر می گردد، اما موشک از جاذبه زمین خارج می شود و دیگر بر نمی گردد.
نیت انسانها گاهی در جاذبه خود انسان ها گیر می کند؛ همان طور که زمین جاذبه دارد، «نیت» هم جاذبه دارد.
همان طور که یک سرعت شدید لازم است تا شیء را از جاذبه زمین خارج کند؛ و فشار قوی تر از جاذبه باید در کار باشد، عمل انسان هم چنین است.
بسیاری از اعمالی که انسان به سوی ملکوت پرتاب می کند، از جو خودش نمی گذرد؛ او فکر می کند که آن عمل که پرتاب کرده، رسیده است اما بعد ها که عملش را نشانش می دهند، می بیند که خیلی از آن ها به جاذبه ی خودش بازگشته است.
درجات عمل که گفته اند، همه اش مربوط به نیت می شود و بستگی دارد به این که تا چه اندازه ای بتواند از خودش رها شود که این مربوط به شکستگی و سوزدل است.
برگرفته از کتاب جاری حکمت از آیت الله محی الدین حائری شیرازی
