امام رضا علیه
السلام فرمودند: «کُلّما احدَثَ العِبادُ مِنَ الذُّنُوبِ مَا لَم یکونُوا
یعمَلُون احدَثَ اللهُ مِنَ البَلاءِ مَا لَم یکُونُوا یعرِفُون؛ هرگاه
بندگان، گناهانِ جدیدی مرتکب شوند که تا قبل از آن مرتکب نمی شدند، خداوند
بلاهایی جدید برای آن ها می فرستد که از آن آگاه نیستند.» [1]
بسیاری از بلاها و گرفتاری ها را خداوند نمی
خواهد به ما بدهد؛ اما رفتارهای ناشایست ما، غفلت ها، گناهان و بی توجهی
های ما باعث ایجاد این مشکلات می شود.
خداوند متعال می فرماید: (فَلیستَجِیبُوا لِی؛ پس (بندگان) باید دعوت مرا بپذیرند.) [2]
پیام خدا این است که به شما نعمت سلامتی عطا کردم؛ چرا آن را در راه طغیان،
سرکشی و گناه به کار بردید؟ به شما نعمت ثروت عطا کردم؛ چرا آن را علیه
دستورات من به کار گرفتید؟ آیا این شکر نعمت است؟ بنابراین وقتی ما دعوت
الهی را اجابت نمی کنیم؛ چگونه انتظار داریم خداوند دعای ما را اجابت کند؟!
1-الکافی (ط- الإسلامیه)، ج 2، ص 275
2- بقره ، 186
منبع: http://zendegirazavi.aqr.ir سبک زندگی - آستان قدس رضوی
