زغال های خاموش را کنار زغال های روشن می گذارند تا روشن شوند، چون همنشینی اثر دارد.
ما هم مانند همان زغال های خاموش هستیم؛ پس اگر کنار کسانی بنشینیم که روشن اند، نورانیتی دارند و گرما و حرارت دارند، ما هم به وسیله آن ها روشنی می گیریم و گرما و حرارت پیدا می کنیم و گرنه در قیامت حسرت خواهیم خورد.
یکی از حرف های جانسوز اهل جهنم همین است :
ای کاش با فلانی رفیق نبودم و با او نمی نشستم. او تاریک بود و ما را هم مثل خود تاریک کرد.
یعنی ای کاش رفیقی سر راهم سبز می شد که خود سبز بود، روشن بود، صفا و نوری داشت تا من هم از پرتو او طرفی می بستم.
سایت آیت مداری
