حافظ - غزل سرای بزرگ و نامی ایران
شمس الدین محمد ملقب به لسان الغیب غزل سرای بزرگ و نامی ایران در آغاز سده هشتم هجری در شیراز پا به عرصه وجود نهاد. حافظ سال ها در پیشگاه استادان ادب فارسی و عربی و سرآمد تفسیر قرآن و حکمت و کلام اسلامی، حضور داشته و با همت و توانی های خود و هوش و استعداد شگرف ، قرآن کریم را با چهارده روایت آن از بر کرده، تخلّص شاعرانه خود را به همین مناسبت حافظ برگزیده و از کلام خدا نکته ها آموخته و گفته است.
ترجمه های زیادی به زبان های لاتین و انگلیسی و . . . از دیوان حافظ صورت
گرفته است. اما بزرگترین تأثیرگذاری حافظ بر گوته است. گوته ( شاعر، ادیب، نویسنده، نقاش، محقق، انسان شناس، فیلسوف و سیاست مدار آلمانی بود) آنچنان شیفته
ذهن، اندیشه و شعر حافظ شده که بخشی از مهمترین اثرش را به نام «حافظ نامه»
قرار داده است و در بخش های بسیاری از آثارش به مدح حافظ پرداخته است.
نیچه نیز در دیوان «اندرزها و حکمت ها» شعری را به نام «به حافظ» به او
تقدیم کرده است.
پس از وفات حافظ شخصی به نام محمد گلندام اشعار وی را جمع آوری کرد. حافظ علاوه بر غزل هایش رباعی، ساقی نامه و مثنوی نیز دارد ولی شهرتش به خاطر غزل های پرارزش اوست.
بهترین تصحیحی که از دیوان او وجود دارد، تصحیح دکتر قاسم غنی است. وفات
وی در سال 792 یا 791 اتفاق افتاد و آرامگاه او در حافظیه شیراز قرار دارد
که هر سال تعداد زیادی از شعر دوستان و علاقه مندان به حافظ به زیارت وی
می روند. حافظ به دلیل اینکه حافظ قرآن بوده و در شعرش اشارات قرآنی زیادی
دیده می شود مورد احترام و حافظ اسرار مردم است. در ایران روز بیستم مهرماه
روز بزرگداشت حافظ است و جشن ها و برنامه های ملی و بین المللی زیادی با
موضوع حافظ و حافظ شناسی برگزار می شود.
«رباعی»
جـز نقش تو در نظـر نیا مد ما را
جـز کوی تو رهگذر نیا مد ما را
خواب ار چه خوش آمد همه را در عهدت
حقا که به چشـم در نیا مد ما را
«غزل »
جان بی جمال جانان میل جهان ندارد
هر کس که این ندارد حقا که آن ندارد
با هیچ کس نشانی زان دلستان ندیدم
یا من خبر ندارم یا او نشان
ندارد
هر شبنمی در این ره صد بحر آتشین است
دردا که این معما شرح و
بیان ندارد
سرمنزل فراغت نتوان ز دست دادن
ای ساروان فروکش کاین ره
کران ندارد
.............
منبع : برگرفته از سایت http://www.shiachildren.com
