حافظ شیرازی می گوید:
بنشین بر لب جوی و گذر عمر ببین / کاین اشارت به جهان گذران ما را بس
در این بیت، حافظ جاری بودن و روان بودن آب در بستر جوی را آیت و نشانه گذر روزها و وقت های عمر ما می داند. (باید مراقب لحظه های عمر خود باشیم )